Ettertjes

Door Jeroen Geerts
Fantastisch, al die commotie over het reclamespotje van Corendon waarin over "ettertjes" gesproken wordt als het over kinderen-op-vakantie gaat. 

Wat een onzin. Waar we over onze eigen familie mogen zeggen wat we willen mogen anderen niets zeggen. Het is een trend die al jaren aan de gang is en steeds erger wordt. 

Mijn (klein)kinderen zijn soms ook ettertjes. Ik noem een van mijn kleinkinderen een spuugbeestje, want dat is ze. Voel je vrij om dat ook te doen, ik wordt niet boos.

Toen ik in de jaren 80 in een buurthuis in Den Haag aan het werk was, kon er niet worden gepraat over het gedrag van kinderen uit de buurt. Ze konden zeker niet fysiek buiten de deur worden gezet zonder dat pa of ma even verhaal kwamen halen. Als een kind zich daarentegen misdroeg in aanwezigheid van pa of ma werd met de vuist vol in het gezicht van het kind uitgehaald. Vreemd toch? 

Waar komt deze verandering  vandaan? Ik heb vroeger weleens met stenen naar het glas gegooid dat in een muur van de buurman was gemetseld.  Daar kreeg ik van de buurman een draai om mijn oren voor. Klagen bij mijn ouders deed ik niet omdat die boos op mij zouden worden, niet op de buurman. 

Heeft het te maken met het zoeken naar verantwoordelijken buiten jezelf, buiten je omgeving?

Zo lijkt het wel. Als je kind het niet goed doet op school, is de school slecht, of de leraar, maar zeker niet je kind. Als een auto uit de bocht vliegt is de weg niet goed en is dus Rijkswaterstaat verantwoordelijk. Als je op je neus valt op straat ben je gestruikeld over een scheefliggende stoeptegel en is de gemeente verantwoordelijk. Bij een vulkaanuitbarsting had de overheid moeten voorkomen dat er mensen in de buurt waren. ZE hebben het fout gedaan. Altijd. Geloof me: als de wereld vergaat, krijgt God de schuld. Iemand moet de schuld krijgen, want zelf zijn we niet schuldig. Nooit. 

Waar is de eigen verantwoordelijkheid? We willen alles zelf doen, op onszelf zijn en niet lastig gevallen worden. Dan moeten we ook de verantwoordelijkheid nemen die daarbij hoort. Ik moet zeggen dat dit enige oefening vereist: we zijn een beetje veranderd. Ik schrijf dit nu -al hemelbestormend en hoogdravend- maar toen mijn hond een keer werd aangereden bij het oversteken van de straat begon ik ook tekeer te gaan tegen de automobilist. Hij had te hard gereden en niet goed opgelet, volgens mij. Maar het was gewoon een kwestie van eigen schuld. Je hond opsluiten in de auto met de raampjes open en dan naar de overkant van een drukke weg lopen is vragen om problemen. Mijn schuld, mijn verantwoording.

Dan terug naar de Ettertjesreclame Corendon. Waarom al die commotie? Alle kinderen zijn nu eenmaal weleens ettertjes en een gillend en schreeuwend kind in het vliegtuig (of in het restaurant) is een verschrikking. Ja ja, behalve als het je eigen kind is zeker.......bla bla. Ouders zitten er tegenwoordig vaak glunderend bij als kindlief zich misdraagt in plaats van de overlast te beperken. Boos kijken doen ze naar de andere kinderen die zich misdragen. Dát zijn de ettertjes! 

(Met mijn hond, Bas, liep het goed af trouwens. Erg geschrokken maar niet gewond.)